Vita re cane.
Lu sòle me còce la cape
pe fa còcche surizie m'attòcche
auzarme mpònde re juòrne,
pe arracquà l'uòrte
ra urènziè a roiè annemalucciè,
face caure e se sure
acquà frèsche
pe me lava la facciè
e vine frische a culaziòne
pe candà na canzòna nòve,
ma sèmbe la stèssa museche
quidde iè lu dische.
Quèdde è ròiè chiàndime
se re mange lu sòle,
l'acqua assècche
juòrne juòrne,
iè na resperaziòne
ògne anne jè tale e quale a l'ate
sembe malannàte.
Lu cundadine è nate puverièdde,
zappe òiè zappe craie
arrive settèmbre e nun tene ruiè sòlete
pe s'accattà nu pare re scarpe,
l'attòcche pure a cammenà scauze;
mange pane e cepòdde
e tire a cambà.
Pò arrive vjèrne
arrive Natale,
lu fridde e la fame;
vucine a lu fucurile
vòdde la pegnate
cu la còteche e li fasule,
nda nu buttigliòne
nu pòche re vine nuòve:
Almene a Natale lu becchière
me l'agghià fa.